Mε το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα η ελληνική κοινωνία
αναζητεί μια αχτίδα ελπίδας για όσα επιβάλει το τρίτο μνημόνιο.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Προηγήθηκε όμως για δυόμιση χρόνια η κατάργηση των ιδεολογικών γραμμών. Στις πλατείες πολιτογραφήθηκαν οι καινούργιες τάσεις με αριστερές θέσεις να συγκατοικούν με δεξιές φιγούρες.
Στη συνέχεια το άθροισμα αυτό σαν αντιμνημονιακό ρεύμα κυβέρνησε διαπραγματεύτηκε με τους δανειστές και έκανε τον κύκλο του. Η συνέχεια της θεωρίας των μαζών στην πράξη οδηγεί μέσα από το τρίτο μνημόνιο, που επικυρώνει τα προηγούμενα δύο, και το κοινωνικό κράτος, γίνεται ιδιωτικό
Αυτό που δεν διακρίνεται ακόμη είναι το πραγματικό πρόσωπο του ιδιοκτήτη, που εμφανίζεται περίπου ως ευεργέτης, αφού μόνο αυτός ξέρει, λέει, από ανάπτυξη, θα δίνει δουλειά, και εμείς θα του δουλεύουμε.
Μέχρι εδώ δηλαδή. Όλα τα υπόλοιπα (δικαιώματα, ασφάλιση, ελευθερίες) αποτελούν περιττές λεπτομέρειες.
Το έργο έχει επαναληφθεί με τον θείο Τρούμαν αλλά τώρα είναι
aμερικανογερμανική συμπαραγωγή αναλόγως με τα συμφέροντα
που αφορούν:
-
τα 14 αεροδρόμια
-
την Εγνατία Οδό
-
την Παιδεία
-
τα λιμάνια (ΟΛΠ, ΟΛΘ κλπ)
-
την διατροφική αλυσίδα (ψωμί, γάλα, λάδι, κρέας κ.ά.)
-
την ενέργεια (ΔΕΗ, δίκτυα, νησιά, γεωθερμία, λιγνίτες, υδροηλεκτρικά, αγωγούς)
-
τα φάρμακα που μπαίνουν στα ράφια του σούπερ μάρκετ
-
την ασφάλιση που από κοινωνική γίνεται επαγγελματική και στο βάθος περιμένει η ιδιωτική και θα την πληρώνουμε από τη τσέπη μας
-
την περίθαλψη που περνάει φασόν στα διαγνωστικά κέντρα.
-
την εργασία με ωράριο λάστιχο, ώστε η πληρωμή να αφορά τετράωρο το ίδιο και η ασφάλιση αλλά όποιος δεν δουλεύει δυο η τρείς ώρες παραπάνω θα τρώει πόρτα επειδή περιμένει ο επόμενος άνεργος.
Το ζήτημα είναι όμως ότι με όλα αυτά δεν διαφωνεί το όλον πολιτικό σύστημα που μέσα από το τρίτο μνημόνιο ομογενοποιείται,
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν ότι πρόλαβε κι έφυγε από την Κουμουνδούρου, η παραδοσιακή αριστερή έκφραση του κοινοβουλίου και εξωκοινοβουλευτικές εκφράσεις.
Το άθροισμα της εξαίρεσης όμως δεν βγάζει κυβέρνηση.
Έτσι το τρίτο μνημόνιο προσδιορίζει ακριβώς την κυβέρνηση και την πολιτική που θα εφαρμόσει.
Και η πόλωση εγκλωβίζει τη σκέψη του ψηφοφόρου «Μόνο ΜΠΡΟΣΤΑ» ή «Πάμε ΜΠΡΟΣΤΑ»
Με τον πολίτη να έχει τον τελευταίο ρόλο.
Δ.Τς
Σχολιάστε